Het is nu alweer 5 weken geleden sinds ik met de Duitse kuur startte, dus wel weer tijd voor een blog dacht ik zo. De eerste weken waren echt heftig, de borrelia-beestjes wisten natuurlijk niet wat the hell ze overkwam, na anderhalf jaar hun gang kunnen gaan. En ineens werden ze aangevallen! Dat staan ze niet toe natuurlijk en dat heb ik geweten. Ondertussen moest ik ook weer aderlaten dus geen ideale combi. Ik ben zo ziek geweest en zoveel pijn gehad en de longen uit mijn lijf gespuugd, ik was klaar om op te geven. En dat heb ik nog niet eerder gehad, I'm no quitter. Maar ik dacht echt 'dit overleef ik niet'. Ik heb mezelf even goed toegesproken: zet door want dit is je enige kans op een beetje herstel, erger kan het niet worden (ben erg origineel naar mezelf he haha) en gewoon doorgaan.
Ik ging dus door, zat nog steeds in de opbouwfase van de pillen aangezien dat rustig moest worden opgebouwd. Ondertussen gingen mijn mannen een weekend weg zonder mij, ik kon alleen maar liggen dus ze hadden niks aan mij. Baalde vreselijk. Maar ja, ze hebben een leuk mannenweekend gehad en ik had lekker rust.
En wat bleek: ik had inderdaad het ergste gehad. De extra symptomen die had gekregen (zoals zenuwpijnen, aangezichtspijn, spugen, duizelingen, pijnpijnpijn) werden minder en meer dragelijk. Na een paar weken kreeg ik weer wat meer energie. Wilde weer naar buiten, er op uit met mijn mannen! En dat heb ik gedaan, ben afgelopen vrijdag naar de bioscoop geweest, jippie! En toen nog naar de mac Donalds. Slecht he haha. Maar het kon. Het was zo heerlijk, het zonnetje scheen, ik zat te glimmen in mijn rolstoel. Daarna natuurlijk wel compleet uitgeput en pijnen etc. Je kan niks doen zonder dat Lyme je straft..
Zondag zijn we naar Blijdorp gegaan. We hadden heel lief vrijkaartjes gehad van mijn lieve tante Elly. Ik dacht: we gaan, nu ik me goed voel, hoppa. We hebben een topdag gehad en ik heb echt 4 u lang zonder al te veel pijn en klachten genoten met mijn lieve mannen. Zat echt in een geluksflow<3. Totaal overmoedig word ik als ik een beetje opknap, ben daarna op Jace steunend LOPEND de KFC (topweek qua eten) ingegaan. In mijn flow kon ik alles aan. Ik voelde me even normaal, niet ziek en in een rolstoel. Misschien wat lastig lopend, maar niemand kon even zien dat ik ziek ben. Voelde goed! Maar zo dom. Eenmaal thuis begon de 'afterparty', mijn god wat een hel. Heb 3 nachten niet geslapen van de ellende en kon alleen maar huilen, zo beroerd... Nu is het vrijdag en begin ik weer een beetje te herstellen. Gelukkig.
Maar die topherinneringen aan mijn uitjes pakt niemand mij meer af! :)
Ik hoop echt dat het steeds beter blijft gaan, maar dat zal de tijd uitwijzen. Ik slik nu sinds een week alle pillen dus nu kijken wat het doet.. Ik moet ieder geval normaal doen en niet meer 2 uitjes achter elkaar doen ;) elk beetje progressie vermorzelen door over mijn grenzen te gaan is niet handig.
Ik lig dus nog steeds alleen maar in bed he, maar vorige week (voor de uitstapjes) kon ik bijv. op de bank mijn diner eten ipv op bed en een film kijken op de bank met mijn mannen! Dat is al zo bijzonder en maaaanden geleden.
Nu is het weer bed bed bed, maar gister gedoucht en mijn haar gewassen jaja! (:
En toch hoorde ik mezelf tegen Ky zeggen vanmorgen: zullen we naar de Action? Ky kent me en zei: voel je je goed dan? Eh nee, zei ik. 'Ga maar beter weer naar bed mam, zei ie. Misschien morgen.' Haha! Mijn hoofd wil zo graag en zit vol plannen maar dat verdomde lijf..
Nou ja, duimen maar dat snel wat beter gaat, ik wil naar de Action (;
