Dromen

Het is echt vervelend.. Tot een paar weken geleden kon ik nog àlles. Fietsen, hardlopen, werken achter mijn barretje bij YOUR LIFE, zelfs skiën en koorddansen. Wandelend naar de stad, stappen met lieve mensen die ik al jaren niet heb gezien, gewoon lopend met de kids naar de bus en dan met de trein naar de Artis. Voetballen met de jongens, ik heb bergen beklommen, rivieren over gezwommen, een inbreker letterlijk uit mijn huis geschopt. Keihard paard gereden over het strand, op mijn handen gelopen, overleefd op een onbewoond eiland. Zwaardgevochten met piraten en met Leids Ontzet op de bar staan dansen.

In mijn dromen dus..

Ik vond het fantastisch! Oke, overdag kan ik bar weinig maar in de nachten haalde ik alles in.. En sterk dat ik was. Gespierd en sterk lichaam, nooit moe of pijn. Blakend van gezondheid, rode wangetjes en vol van leven. 

Na een tijdje veranderde iets.. Aan het eind van mijn droom raakte ik vaak gewond. 

Een piraat die mijn benen eraf sloeg met zijn zwaard, een zombie knagend aan mijn arm, heel veel bijtende slangen en nog meer van die nare dingen.. 

En dan werd ik wakker van de pijn, MIJN pijn, de echte dagelijkse vreselijke allesoverheersende rotpijn. 

Gelukkig waren mijn dromen nog cool en pijnloos, behalve het einde dan..

Maar nu.. Nu kan ik verdorie ook in mijn dromen niet meer lopen, heb ik dezelfde pijn als overdag, kan ik niets onthouden, ben ik moe, etc.. 

Ik MOET en ik WIL bijvoorbeeld die berg beklimmen, maar ik KAN het niet. Net zo frustrerend als in het echte leven. 

Damn, mijn geest heeft na al die jaren mijn ziekte geaccepteerd..

Tot de volgende blog.

XLeonieke