Heimwee naar vroeger..
Ik schrijf deze blog huilend. Tranen over mijn wangen. De aanleiding? Mijn man die telefonisch tussen neus en lippen door verteld dat hij 'donderdagavond even naar de stad gaat met een paar mensen'. Vanaf donderdag is er Leiden Culinair. Daar gingen we altijd samen naar toe. En dan zondag met de kids nog even alle goddelijke gerechtjes testen, 's middags. Met een wijntje tegen de kater van de vorige avond. Dit zijn de dingen die ik ZO mis. Ik HAAT op dit soort momenten mijn leven en die PIEP-Lyme. Ik nu al meer dan drie jaar plat. DRIE jaar! Ben al 5 jaar ziek. What the hell. Ik mis nog duizend dingen, maar vooral de uitstapjes. Gewoon stappen, dagje met de kids, gewoon een wandelingetje of wat dan ook. Weg uit dit huis, dit bed. Weg!
Het is echt niet zo dat ik het mijn man niet gun. Integendeel. Hij werkt zich te pletter om alles hier te regelen en zorgt voor mij en de kids. Met liefde. Ik gun hem de wereld.
Maar ik wil verdorie ook! Dit is ons event, ik keek hier het hele jaar naar uit. En je wordt ook nog eens heel erg onzeker door dat ziek zijn. Je bent niks waard. Voelt je een blok aan iedereens been. Dan denk je iedereen beter af is zonder jou. Dan ben ik bang dat hij iemand tegenkomt die leuker is en wel gezond. Dat de kids niks aan zo'n moeder hebben.
Ik wil mijn leven gewoon weer terug. Het is allemaal veel te oneerlijk en het zit me echt tot HIER (kijk even naar de hemel, daar dus). Op dit soort momenten zie ik het écht niet meer zitten. En krijg ik even een hekel aan mezelf omdat ik zo niet wil zijn. Dus wees niet bang dat ik erin blijf hangen, want dan gaat niet gebeuren. Daar is mijn geest te sterk voor.
Het is trouwens wel goed dat ik even huil. Dat doe ik te weinig. Altijd lachen en sterk is ook niet goed. Nu kan ik weer even vooruit. Ik samen met die sterke geest. (;
Het helpt ook niet dat de behandeling zo lang op zich laat wachten. Ik was zo blij dat de huisarts mee zou gaan werken, hoor ik na zijn bezoek 2 weken lang niks. We hebben gelijk die avond alle documenten gescand en gemaild. Je zit toch 2 weken te zenuwen met wanneer starten we.. Iedereen appt lief: al wat gehoord?? Ben gelijk na het bezoek gestart met de eerste (dure!) pillen dagelijks te slikken. Die moesten eerst opgebouwd en dan mag het infuus starten. En dan opbouwend de andere 2 soorten antibiotica en andere pillen en druppels.
Anyway, als je dan na 2 weken mailt naar de dok van 'weet je al wat?' en de assistente belt om te zeggen dat er 'in die eerdere mailtjes geen bestanden zaten' en dus er helemaal NIKS in gang is gezet dan ehm snap je dat ik ietwat minder blij ben. Ik wil niet schelden in mijn blog maar je snapt 'm. Dat niemand daar de moeite neemt om dan even terug te mailen na ontvangst om te melden dat er geen bijlagen (bij verder lege mailtjes zitten), wraah woest ben ik echt. Bestanden waren allemaal toegevoegd trouwens, het is een vreemd verhaal.
Dus nu zijn we weer terug bij af. Al verzekerde de assistente dat ik nu zeker deze week wat ga horen. Eerst zien dan geloven. FUCKERS. (oeps, toch)
Ik ben inmiddels uitgehuild. Klaar met dat zielige gedoe. Irriteer ik mezelf mee. Wens man veel plezier morgenavond en ga proberen zelf even vrijdagavond met de jongens heen te gaan. Dat is het plan. Naar de peurbakkentocht.
De afgelopen dagen is douchen vaak al te heftig, toch wil ik vrijdagavond (gedoucht en al) op Miep naar de stad even bootjes kijken. Voor de jongens. Plan B is met de rolstoel heen. Maar dan moet ik geduwd door iemand. En mijn plan was ff samen met mijn mannetjes. En vooral dat 'zelf doen'. Maar plannen kunnen natuurlijk gewijzigd. Plan C is zondag met man in de rolstoel heen. Ik in die rolstoel he, niet hij. Haha. Kijk, ik lach alweer.. (:
Misschien moest dit even gebeuren, ik ben nu meer dan ooit er helemaal klaar voor om die rotLyme te verslaan/terug te dringen. Als ik straks (veel) beter ben ga ik vast heel gek doen. I can't wait!
X Leonieke
